historie i histerie

Wiecie jak to jest, utknąć pomiędzy? Wyczekiwać niecierpliwie na zmianę, która umożliwi ruch? Od miesięcy trwam w zawieszeniu. Korzystam z każdej chwili i możliwości tworzenia, ale to krople w morzu moich potrzeb. Incydenty rzadkie i cenne, ale nie da się na nich zbudować przyszłości. Szukam alternatyw, choć to trudne, bo kocham swoją pracę i mam dobre życie. Nie potrafię wszystkiego zostawić i iść dalej bez żalu i z uśmiechem na ustach. Nie jestem gotowa na odpuszczenie, jeszcze stoję na posterunku i walczę, choć […]

Marzec jest trudny. Pełen wspomnień. Zawirowań nie tylko pogodowych. Ludzkich wahań. Nastrojów. Eteryczności, łez i liryki. Pełen Mamy. Brak mi jej. W prostej codzienności, piciu kawy, wyglądaniu przez kuchenne okno, rysowaniu kreski na powiece. Tęsknię za „zjesz coś?”, plotkowaniem, atakami śmiechu i niekończącymi się dyskusjami o książkach. Za byciem w światach równoległych. Dalekich, ale spójnych. Miałyśmy dużo wspólnego (nie tylko DNA) i równie bardzo byłyśmy podzielone. Te podobieństwa i różnice, których dziś każdej mi brak,

Nie jesteśmy już dziećmi ziemi. Żyjący zwłaszcza w dużych aglomeracjach staliśmy się odłączeni od natury, uwięzieni w betonowych dżunglach i wirtualnej rzeczywistości. Przestajemy czuć się częścią przyrody i energii kosmosu. Staliśmy się obojętni na to, co żyje obok. Zatraciliśmy przyjemne odczucie chodzenia boso po trawie, taplania w błocie, przytulania do drzew, oddychania pełną piersią, zachwytu nad krajobrazem. Przechodzimy obok, bez większego zainteresowania. Beznamiętnie. Bezrefleksyjnie. Nie zdając sobie sprawy, że to „odłączenie” jest

Pokazuję życiu język! Ten cholerny upierdzielacz wizji, krytyk i nihilista w miesiącach zimowych uaktywnia się jak nigdy dotąd. Może to kwestia niedoboru światła i powietrza, że wredna hydra wystawia łeb? Depresyjny rzeczy stan. Zima w nastroju blue.  Noszenie kagańców masek z pewnością nie pomaga. Patrząc na świat zza burych szmat trudno dostrzec wokół kolory, wszystko ginie w odcieniach szarości i sepii. Niewyraźne, jak zza brudnych szyb. Nienasycenie barw rzutuje na odczucie świata dookoła, a melancholia

Wigilia 2020.  Wszystko się zmieniło. Smaki potraw, kolejność ich podawania, tematy rozmów przy stole, wystrój pokoju, wielkość choinki. Obsada.  Spojrzałyśmy sobie z siostrą w oczy pełne łez i mam przeczucie, że pomyślałyśmy o tym, jak bardzo nam Jej brak. W ten wieczór, przy tym stole. Że obie znów usłyszałyśmy Jej życzenia wypowiedziane drżącym ze wzruszenia głosem: „żebyśmy się spotkali za rok w tym samym gronie… „- Niestety, niespełnione. Wtedy, mimo wiszącej nad głowami katastrofy i przeświadczenia końca wspólnej

”Masz problem, bo nie potrafisz żyć bez relacji z innymi ludźmi” – powiedział jakiś czas temu mój znajomy. Z wielką pewnością w głosie. – ”No i wiesz, taką przypadłość się leczy!” – dodał jeszcze. Nie zabiłam go wtedy ostrzem ciętej riposty, bo musiałam przemyśleć to, co usłyszałam. Spokojnie zastanowić się nad moimi odczuciami, przekonaniami i w jakimś sensie skonfrontować je wewnętrznie. Bo być może jest tak, jak twierdzi kolega „dobra rada”? Co jeśli

„50 letnich kobiet nie da się kochać”: powiedział jakiś czas temu, wywołując burzę w internecie, francuski pisarz Yann Moix. „Są stare. Przeźroczyste.” Kobiety są oburzone. Nie dziwię się. Też jestem.Jednak dopiero komentarze pod wywiadem zastanawiają i naprawdę szokują. Wydaje się, że pan Moix tylko głośno wyraził opinię wielu mężczyzn! Zaskakująco to smutne i straszne. I wcale nie tak rzadko spotykane. Parę lat temu uczestniczyłam w weselu koleżanki z teatru. Siedziałyśmy

Wartością dodaną do spacerów z psem są… ich właściciele… czego nie spodziewałam się zupełnie.  Oczywiście jako dumny od lat kociolub miałam dosyć utrwalony stereotyp psiego amatora. Psiarze wydawali mi się zupełnie innym światem. Obcymi zombie łażącymi po osiedlu nad ranem (często w piżamach), z psem radośnie uwieszonym na smyczy 😁😁😁, trochę parkowymi fitness explorerami goniącymi za pupilami, zdzierającymi zelówki, żeby utrzymać w miejscu 30stokilowego niuniusia … Myślałam: „Ileż razy można z ekscytacją rzucać kij /piłeczkę? Biegać w kółko?” Nie byłam przekonana

Wzruszyło mnie zdjęcie z pokazu Fryderyka.  Dlaczego? – zapytacie.  Przecież jest niewyraźnie, prześwietlone, estetycznie niedoskonałe … Na pierwszy rzut oka nie widać związku. Starszy człowiek na wózku. Tyle… Aż tyle!  1 września 2018 zagraliśmy ” Serwus Fryderyk” dla seniorów w Domu Pomocy Społecznej. Osób, dla których okres, w którym rozgrywa się akcja spektaklu to czas dzieciństwa, młodości. Bogaty we wspomnienia, uczucia i sylwetki już nieobecnych bliskich. Nie zapomnę tej prezentacji. Zachowam, w albumie

“Uważaj na palce. Nie odwracaj się plecami. Któraś może ugryźć!“ – E.Ensler Krajobraz po bitwie. Pył pokrywa wszystko, aż po horyzont. Trupi odór i latające nad głowami kruki. Żałobne krakanie. Szum wiatru. Czuję rozpacz i wielki strach. Ziemia dudni w rytm mego bijącego serca, a dusza siedzi w kącie, skulona. Drży.  Jestem Kassandrą – kobietą pozbawioną praw, skazaną na piekło, obywatelką wrogiego kraju, kimś nieważnym i bez znaczenia, artystką straconego teatru, córką zmarłej matki, kielichem łez, dziwką, fanaberią, balastem.  Widzicie mnie?  Stoję wyprostowana pośród kurzawy,