Moja skóra.

Drogi Czytelniku, chciałabym Cię poprosić o rzecz prostą i niewymagającą niczego szczególnego: wejście w moją skórę. Nietypowe zadanie, ale zrób je, proszę. Nawet jeśli nie znasz mnie osobiście, lub z wirtualnego świata, na pewno będzie to wykonalne. Po prostu załóż moje buty i przejdź w nich kilka kroków. Serdecznie Cię namawiam. Na chwilę, do czasu przeczytania tych kilkudziesięciu słów – zostań mną. Ewą – artystką. Naiwną idealistką. Podążająca ścieżką marzeń.

Masz pracę, którą kochasz i uwielbiasz. Grasz na scenie, reżyserujesz, śpiewasz, tańczysz, piszesz. Prowadzisz warsztaty, inspirujesz ludzi. Angażujesz i budujesz społeczność. Oglądasz, spotykasz, poznajesz. Czytasz. Stale się rozwijasz. Chłoniesz i przetwarzasz. Jesteś konsekwentna i zdeterminowana. Bierzesz odpowiedzialność za siebie i innych. Zarabiasz i płacisz podatki. Starasz się być niezależna i radzić sobie. Nie być obciążeniem, co więcej, pomagać innym. Bezinteresownie. 

Zbudowałaś coś, o czym marzyłaś! Jesteś w tym. Jesteś TYM! Przeżywasz wzloty i upadki, ale angażujesz na1000 %, myślisz i  żyjesz sztuką, czasami zżymasz na ludzi i okoliczności, ale nawet na myśl ci nie przychodzi zmiana zajęcia. O utracie nie wspominając, bo zawsze chciałaś to właśnie robić. Mimo wszystko, praca jest twoją pasją, napawa dumą. Z radością pijesz rano kawę i zasuwasz. Nawet zmęczona, ale zawsze z poczuciem „Jestem na swoim miejscu”. 

Nagle to wszystko tracisz. Na skutek bezsensownych decyzji z góry. Brutalnie, raz – dwa. Było, nie ma. Jesteś na kolanach. Widzisz absurd, przymus, brak logiki i konsekwencji, zasady pisane na kolanie, obostrzenia wyciągane z rękawa, ale nic nie możesz zrobić. Rozpada się twój świat i szlag trafia całą pewność siebie. Sprawczość. Optymizm. 

Czas, którego nie wiadomo, ile jeszcze zostało w klepsydrze losu. Najcenniejszy. Odebrany. Bo tak. 

Możesz tylko patrzeć i bezradnie zaciskać pięści. 

Czytasz i słyszysz zewsząd:

-„Nie przesadzaj, przecież kiedyś wrócicie.” 

-„Są ważniejsze sprawy!”

 -„Może i dobrze. Za dużo wokół tej pożalsięboże sztuki.” 

-„Przynajmniej znajdziesz pracę, z której będziesz miała pieniądze. Po co ci ten teatr? Tyle wysiłku za marne grosze …” 

-„No i słusznie. Będzie więcej funduszy na służbę zdrowia. To jest bardziej potrzebne, niż chodzenie do teatru !” 

-„Nie marudź. Ciesz się, że dostajecie od nas zapomogi i dotacje. Inni mają gorzej.” 

Czytelniku! 

— Co teraz czujesz? 

Stojąc, w mojej skórze, nad przepaścią? 

*

Utrata pracy to jedno z najbardziej stresujących wydarzeń. Psychologowie oceniają, że poziom stresu jej towarzyszący można porównać ze śmiercią małżonka, lub zdiagnozowaniem ciężkiej choroby. 

Mam wrażenie, że rozgniewałam nieświadomie jakieś bóstwo, bo w ostatnich latach doświadczyłam niemal wszystkiego z powyższej listy; choroby i śmierci bliskich, straty miejsca, które tworzyłam latami, a teraz grozi mi brak zajęcia, które kocham najbardziej na świecie, w którym jestem specjalistą i którego praktykowanie, przynosi korzyść innym (na bardzo wielu poziomach). 
25% publiczności na spektaklach w całej Polsce, wraz z groźbą zakazu prowadzenia działalności, w porównaniu do otwarcia m.in. szkół, galerii handlowych, czy świątyń bez ograniczeń, są tak naprawdę policzkiem dla artystów. 

Pozbawia się nas prawa do poszanowania pracy, którą ze starannością wykonujemy. Rzucając ochłapy, o które musimy ze sobą walczyć (w różnej maści konkursach). Lekceważy, ośmiesza publicznie nazywając „pazernymi celebrytami”, lub „darmozjadami”. Zmusza do wystosowywania apeli, próśb o pomoc finansową, otwierania zrzutek. Depcze naszą godność. 

Nie jestem w tym odczuciu osamotniona. Są nas tysiące. 
I jesteśmy wściekli.